Het is zaterdagochtend het zonnetje schijnt, de ramen in mijn praktijk staan wijd open en de vogels geven een luid concert. Op zaterdag werken heeft voor mij toch iets van een vrije dag; er hangt wat meer schwung in de lucht. Sophie is mijn eerste cliënte voor vandaag. Sinds ze een jaar geleden bij mij in de praktijk komt, is ze veel vooruit gegaan. Ze heeft een verdrietige jeugd gehad wat weerslag heeft in haar lijf. Ze  is gelukkig getrouwd, heeft twee fijne kinders van 9 en 11 jaar en een leuke baan. Ze komt binnen en haar gezicht vrolijk omlijst met blonde krullen staat bedrukt, het is een schril contrast met zoveel zomerse vreugde. Zes weken geleden was onze laatste afspraak en toen ging het heel goed met haar, dus ik ben benieuwd naar haar verhaal. Wat is er gebeurd?

Ze vertelt dat ze veel pijn in haar rug heeft “het is er weer ingeschoten.” Ze is boos, verdrietig en teleurgesteld in haar lijf, in haarzelf. Het ging zo goed, ze weet nu dat kaas en gluten eten veel last geeft, dus haar nieuwe voedingspatroon is op orde. Ze had geen pijn meer, neemt haar supplementen netjes in en sliep beter. Ze sliep zelfs door en had meer energie. Ze is al naar de andere collega’s geweest met wie ik samenwerk, maar het helpt niet genoeg. Ze slaapt weer slecht, is gespannen en heeft weer veel pijn. Ze zit er verdrietig bij, hoofd naar beneden handen in haar schoot.

Ik stel haar wat vragen
Ik kan nu ingaan op haar fysieke pijn, maar ik kies voor een andere weg. Ik vraag haar of ze kan vertellen wanneer het precies in haar rug schoot. Ze vertelt me dat een van de kinderen erg ziek was: verkouden en aan het hoesten, ze moest zorgen. Ze moest aanstaan. ’s Nachts en overdag, alsof haar leven ervan afhing. Haar man ging er ‘s nachts ook uit en zorgde ook. Ik stelde een aantal vragen:

1. Was het nodig dat ze dag en nacht aan moest aan?
2. Was haar man bereid om de nachten te delen, zodat ze om en om een nacht konden slapen?
3. Waar herkende ze dat aanstaan van?

Een verbinding tussen herinnering en heden
Ineens kijkt ze op met haar mooie zachte lichte groene ogen en er lopen tranen over haar wangen. Ze vertelt me dat ze vroeger moest zorgen, aan moest staan, alert zijn, opletten. Terwijl ze dit vertelt, hoort ze wat ze zelf zegt en zie ik in haar ogen een blik van herkenning; er komt een verbinding tussen herinnering en heden. De huidige situatie die haar alert maakte, gaf dezelfde signalen en haar lijf herkende het direct en ging in de overlevingsstand.

Hoofd, hart en lijf verbinden
Ze ademt nu heel diep door alsof ze het leven weer kan toelaten, en zegt: “Dat is het! Ik was weer in die stand.” Ze blijft heel diep doorademen, ze krijgt ruimte in haar lijf ik zie dat ze losser op haar stoel gaat zitten. Nu breekt ook bij haar de zon door en ze is blij met het nieuwe inzicht. “Mijn hart gaat weer open, jij helpt mij om mijn hoofd, hart en lijf weer te verbinden.”

Na een kopje thee volgt er een afronding. Ze wil graag verder gaan met coaching om zich steeds meer bewust te worden van oude patronen. Ze gaat de deur uit met vertrouwen in zichzelf. Ze komt er wel, stap voor stap. Wellicht verbeeld ik het me, maar volgens mij loopt ze met wat zaterdag-schwung de deur uit.

De pelgrimstocht naar binnen
Door in te zoomen, te herkennen en te accepteren, kon ze de klacht in perspectief plaatsen en kreeg ze ruimte, inzicht en overzicht. Nu kan ze de pijn een plek geven en haar lichaam op de juiste manier laten weten dat het veilig is en dat ze behandeld kan worden zonder oude blokkades van haar overlevingsstand. Ik noem het de pelgrimstocht naar binnen; het is een bijzondere tocht, soms pijnlijk maar uiteindelijk zo waardevol.

Heb jij ook vragen over gezond worden en blijven? Wil je werken aan herstel? Voel je vrij om contact met mij op te nemen.