Toen ik vanochtend opstond dacht ik: ik moet naar buiten. Naar buiten en in gesprek gaan met de zee, zoals ik zo vaak doe als ik er zelf niet meer uitkom. Mijn gedachten tuimelen over elkaar heen. En daar waar mijn hoofd sombert en ik geen positieve gedachten kan bedenken, weet mijn lijf feilloos wat ik nodig heb, en dat is lopen.  

Al wandelend mijn hoofd leegmaken, alle gedachten en gebeurtenissen op een rijtje zetten. Het op een rijtje zetten gebeurt als vanzelf met elke stap die ik loop. Mijn onderbewustzijn rangschikt automatisch. Ik hoef er niet mee bezig te zijn, geen opdracht te geven; alleen wandelen en het laten gebeuren.

Ik ruik het zout in de wind
De zee roept me al vanaf mijn balkon en mijn hart antwoordt: ja ik kom. Ik loop de voordeur uit, en daar is de wind al die helpt mijn gedachten weg te laten waaien. Na 500 meter lopen ben ik in de duinen. Als ik dichterbij kom, hoor ik de zee steeds harder roepen en proef en ruik ik het zout in de wind.

Lente!
Het pad slingert door de duinen en het is prachtig. Tussen de geelgroene halmen zie ik de bloemen ontluiken, kleine blauwe druifjes en mini paarse dovenetels als bodembedekking. Hier en daar een rood besje. Wat fijn, het is lente.

Daar is mijn vriend
Als ik op het duinpad loop, lijkt het alsof er alleen maar duinen zijn. Maar ik weet beter, even doorlopen en dan zie ik mijn vriend: de zee. Mijn hart verwarmt telkens van die aanblik. We gaan een gesprek aan en hij vertelt mij dat hij er altijd al was en dat hij daar altijd gewoon zal zijn, aan het Noordzeestrand, wachtend op al mijn vragen. En mijn oude wijze vriend heeft, zoals altijd, alle antwoorden.

Dit vertrouwde gevoel
Het zachte zand voelt zo vertrouwd en ik voel de verbinding met mezelf weer. Zo loop ik een tijdje en verzamel ongemerkt schelpen, zoals ik altijd heb gedaan.

De zon wint het van de witte wolken en schijnt troostend en verwarmend op mijn gezicht. De wind door mijn haren, de zee die tegen me praat, het zachte zand waar mijn voeten in wegzakken en mijn zakken vol met schelpen. Dit vertrouwde gevoel geeft me weer veerkracht.

Hoe de natuur me helpt
In deze tijd, in het oog van de storm, zoek ik naar mezelf. Hoe verhoud ik mij tot de wereld? Hoe houd ik verbinding met mezelf en met mijn kernwaarden? De natuur helpt me. En zeker de zee is voor mij het blauwe medicijn voor mijn hart.