“Dag schat.”
“Eh, zet je mij hier af?”
“Ja, we zijn bij de vertrekhal, ik mag hier niet blijven staan.”
“Ooh ik dacht dat je meeging.”
“Nee dat kan niet, ik mag hier niet parkeren.”
“Nou daaaag! Je kan het wel. Dikke kus! Ik hoor je als je geland bent.”

Zo, daar sta ik met mijn hartsverlangen om op cursus te gaan naar Belfast, om eindelijk Loirraine te ontmoeten, die ik volg op Facebook. Loiraine heeft een prachtig concept opgezet om kinderen met ASS, moeilijk lerend, of met een (verstandelijke) beperking te helpen met reflexologie.

Een missie
De laatste vijf jaar werk ik steeds vaker met deze doelgroep en heb ik mijn missie gevonden. Voorheen vond ik mijn werk leuk en deed ik het graag, maar een missie… Nee niet echt. Maar sinds ik met deze pure mensen en kinderen werk, voel ik mijn hart het voortouw nemen en mijn lijf gaat er achteraan.

Oude nieuwe dingen zijn lastig
Nu sta ik daar voor de vertrekhal. Nou ja, dan maar naar binnen. Ja, dat doe ik al zo’n 50 jaar, maar sinds ik een whiplash hebt gehad (zeven jaar geleden), door een ongeval – en mijn motoriek het niet meer helemaal begreep – vind ik oude nieuwe dingen lastig. De neuroloog zei: “je hebt een kortsluiting gehad en de lampen moeten weer aangedraaid worden.” Ik leg het zo uit: ik heb de ingrediënten en ik weet hoe het een appeltaart moet worden, maar hoe? Gelukkig heb je verschillende soorten geheugen en mijn vakgeheugen werkte nog als een Zwitserse klok.

Het zweet breekt me uit
Dus ik loop de vertrekhal binnen. Gelukkig de juiste. Een dame van de maatschappij zegt dat ik daar mijn boardingpas kan maken. Ik heb het filmpje gezien, maar ik kan het nu niet, het zweet breekt me uit. Stoer zijn… daar doe ik niet meer aan, dus ik vraag of ze mij kan helpen. “Ja hoor, probeert u het eerst maar zelf en dan help ik u.” Mmm dat ik alles kan, staat natuurlijk op mijn gezicht te lezen, maar nu even niet, het lampje is nog niet aan. Ik leg het uit en netjes wijst ze me de weg naar een echt mens die een boardingpas maakt en de koffer labelt die op de band verdwijnt. Hé die horde is ook genomen en ik voel me een klein beetje Femke Bol.

Langzaam
Nu door een Efteling-rij naar de douane, hoe old school, dus die snap ik wel. Ook de spullen in de bakjes doen. Dan de winkeltje en als cadeautje de Starbucks. Ik heb het toch gedaan! Weer een lampje aan. Langzaam kom je er ook.

Het vliegtuig
Op weg naar het vliegtuig loopt als vanzelf. Het is een fijne vlucht in een klein vliegtuig, eigenlijk een bus in de lucht, maar met een contact om je telefoon op te laden, hip hoor. Ik maak filmpjes en foto’s van het vliegtuig, voor mijn kleindochter; zij kent alleen nog het vliegtuig in Madurodam.

Aankomst in Noord-Ierland
Als ik aankom op een klein vliegveld in Belfast, loop ik de trap af. Het eerste wat ik zie in het mooie Noord-Ierland is een gigantisch bord van Ikea! Ik krijg spontaan de slappe lach en sta met mijn esoterische gedachten zo weer met beide benen op de grond. Terwijl ik weer bij de douane sta te wachten, krijg ik een berichtje dat ik niet met de bus naar het hotel hoef, want Loirraine en Dorothy komen me ophalen. Hoe lief is dat? Het is alsof we elkaar al jaren kennen en we begroeten elkaar met een echte hug.

Menukaart in het hotel
Ik heb een lekkere kamer in het hotel en na het douchen ga ik dineren. Vanwege mijn voedingsallergieën is ook dat een horde die ik heb te nemen, maar dat gaat soepel dankzij een super attente manager die zelfs een menukaart voor mij bekladt met wat ik wel en niet kan bestellen. Wat een schat.

Met zachtheid en compassie naar mezelf
Met mijn eigen menukaart ga ik naar de kamer; ik heb alle hordes genomen en voel me een tevreden mens. Ik heb weer de theorie in de praktijk gebracht: met zachtheid en compassie naar mezelf. Een mooie ervaring om weer mee naar huis te nemen. Morgenochtend komen de dames mij ophalen, wat een vriendelijkheid. En dan ga ik alles leren waar ik voor kom. Met gelijkgestemden, met een missie, verbinden van hart tot hart door middel van reflexologie. I love it.